Día das linguas mortas, día do vello falar, das verbas esmorecidas, das cantigas da nenez, esquecinte o medrar.
Di quen manda calar, que hai linguas de ben nacido, e tamén voces de can, que o bilingüismo é o futuro, e os antergos, mortos e esquecidos han de ficar, di quen non sabe falar, nin escoitar, nin mesmo cando calar, que só na súa lingua é posible deprender, ignora quen así di, que as linguas son para bicar a quen te bica, para amar a quen te escoita, para falar a quen te fala, para escoitar a quen te ama, a quen te odia ou a quen te agarda, que as verbas son historia, do que te aprenderon no pasado, do que xa non poderan contarte, do que perdiche ao marchares, mais aínda e todo, inda por riba, pervive na tua lembranza queda, durme no colo da túa consciencia.Non hai lingua, nin fala que dependa de quen a diga, de cántos a coñezan, de cántos a protexan, que as linguas son todas novas, son todas nosas, e un día, tamén, serán todas mortas, mais namentras teña vida de abondo, cada unha que eu deprenda será unha codia nova, unha nova póla, cada día, unha folla nova.
“Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria”. Lois Pereiro (1958-1996). 17.Maio.2011